Mijn verhaal: Ik raakte zwanger met PCOS

Vandaag is het precies een jaar geleden dat we erachter kwamen dat ik zwanger was van Lyam. Nog steeds een bizar moment als ik eraan terug denk, want hoe gewenst dit kindje ook was, we zagen het echt totaal niet aankomen.

PCOS

Begin vorig jaar kreeg ik de diagnose PCOS (Polycysteus-ovariumsyndroom) en hoewel ik door mijn zeer onregelmatige menstruaties en een cyste in mijn eierstok op mijn 14e, eigenlijk al wel wist dat er iets niet helemaal goed zat, kwam deze diagnose toch harder aan dan ik had verwacht. Kort uitgelegd is PCOS een hormoonafwijking waarbij de eicellen niet goed kunnen groeien. Een eitje moet wel een bepaalde grootte bereiken voor deze kan 'springen' en zonder of met slechts zelden een eisprong, is het natuurlijk lastig zwanger worden. Zeker aangezien mijn menstruaties varieerden met tussenposes van 45 tot ruim 100 dagen, was er geen touw aan vast te knopen of en wanneer ik een eisprong kon verwachten. De diagnose verklaarde natuurlijk mijn hormonale ongemakken, maar het drukt je wel even met je neus op de feiten dat het krijgen van een kindje verre van vanzelfsprekend is.

Op het moment dat ik de diagnose kreeg, waren we nog niet actief bezig met onze kinderwens, maar dat de wens er was, dat was een feit.

Positieve testen

Ongeveer een half jaar na de diagnose, begon het wat te kriebelen. Zeker met het idee in ons achterhoofd dat het waarschijnlijk wel even zou duren, áls het al zou lukken. We wilden niet meteen het medische traject in, ook omdat we nog een beetje aan het idee moesten wennen dat we 'het gingen proberen'. Ik begon daarom voor mezelf met ovulatietesten om eerst maar eens te kijken of ik überhaupt een eisprong had. En ja hoor, na een periode van dagelijks testen, begonnen de testen op een gegeven moment op te lopen tot uiteindelijk een duidelijk positieve ovulatietest. Dit betekende natuurlijk eigenlijk nog niets, maar het gaf toch een beetje hoop en na een kort overleg of we er echt allebei aan toe waren, besloten we om ervoor te gaan.

Een goede week na de positieve ovulatietest besloot ik op een dinsdagavond nog eens zo'n test te doen. Gewoon uit nieuwsgierigheid of hij nu inderdaad weer helemaal negatief zou zijn. Maar tot mijn grote verbazing werd de test opnieuw knal-positief. Ik snapte er niks van, maar het was al laat en eigenlijk was de test daardoor volgens de gebruiksaanwijzing niet volledig betrouwbaar meer. Ik besloot het te laten rusten en de volgende dag opnieuw te testen. Weer kleurde de ovulatietest meteen positief, waarna ik flink aan het googelen ben gegaan. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat er 3 mogelijkheden waren. Óf de testen werkten bij mij niet, dat komt vaker voor bij vrouwen met PCOS, maar met name wanneer er hormonen geslikt of gespoten worden en dat deed ik natuurlijk niet. Óf het eitje was de eerste keer toch niet gesprongen en probeerde het opnieuw, óf de test reageerde op HCG in mijn urine, wat zou betekenen dat ik zwanger was.

Een zwangerschapstest

De hele dag spookte het door mijn hoofd, maar het was eigenlijk nog te vroeg om een zwangerschapstest te doen. Het was woensdag en ik zou pas vrijdag ongesteld moeten worden op basis van de eerdere ovulatietest. Toch besloten we die avond een test te doen. Gewoon om het voor dat moment even uit ons (vooral mijn) hoofd te kunnen zetten en dan later wel weer verder te zien, mocht een menstruatie dat weekend wel uitblijven. Dat die test vervolgens binnen een paar seconden knal-positief kleurde, was oprecht het laatste wat ik had verwacht. Verbluft keek ik naar de twee duidelijke streepjes en toen ik de woonkamer weer in kwam zat Stephan totaal verwachtingsloos met zijn telefoon te spelen. 'Steef, ik maak geen grap, ik zie twee streepjes', waren letterlijk mijn woorden. Schaapachtig keek hij op van zijn telefoon en begon hardop te lachen. Wel een minuut lang, maar op zo'n manier dat ik niet wist of hij nou blij was of niet. En ik bleef maar staren. Staren naar die twee streepjes. Vol ongeloof. We hielden natuurlijk heel bewust rekening met het feit dat het wel eens ontzettend lang kon gaan duren, maar dat het ook in één keer raak kon zijn, was eigenlijk totaal niet in ons opgekomen. Naïef misschien, maar ik denk dat het een soort zelfbescherming was, om teleurstellingen te voorkomen.

Schuldgevoel

Toen we een beetje bijgekomen waren van de schrik, vroeg ik aan Stephan of hij eigenlijk wel blij was. Ik was oprecht bang dat hij zich zo erg had ingesteld op het idee dat het jaren kon duren, dat hij er nú eigenlijk nog helemaal niet klaar voor was. 'Ja, natuurlijk!' was zijn antwoord. Hij moest gewoon aan het idee wennen en dat is natuurlijk logisch, dat moest ik ook.

Natuurlijk was ik hartstikke blij en dankbaar dat het zo snel gelukt was en dat ons daarmee enorm veel ellende bespaard bleef, maar bij mij overheerste toch al heel snel een enorm schuldgevoel. Ik voelde me onwijs schuldig naar al die vrouwen en mannen die het al veel langer zó ontzettend graag willen, maar die het steeds maar niet lukt. Niet dat ik dat in de hand heb, dat snapte ik ook wel, maar toch kon ik het gevoel niet uitzetten, het voelde zo oneerlijk! En dat is het ook. Nog steeds. Ik heb dat alleen inmiddels wel los leren zien van ons eigen kleine wondertje. Want dat is hij. En dat besef ik me elke dag een beetje meer.

Kan jij je nog het moment herinneren dat je ontdekte dat je zwanger was? Duurde het lang, of ging het net als bij ons eigenlijk sneller dan verwacht? Deel je ervaring(en) hieronder!